Οι απότομοι, ξεκομμένοι μεταξύ τους βράχοι που το ύψος τους φτάνει μερικές φορές τα 400μ και απλώνονται σε μια έκταση 30 περίπου τ.χλμ, ανάμεσα στα Αντιχάσια και τον Κόζιακα, γεμίζουν τον επισκέπτη δέος και ερωτηματικά για το γεωλογικό αυτό φαινόμενο που η προέλευσή του δεν έχει απόλυτα διευκρινιστεί. Άλλοι τους αποδίδουν σε διαβρωσιγενείς σχηματισμούς και άλλοι τους θεωρούν δελτοειδή κώνο ποταμού.
Οι διαβρωσιγενείς σχηματισμοί είναι σκληρά κροκαλοπαγή πετρώματα, τα οποία απομονώνονται μετά τη διάβρωση των γειτονικών τους ψαμμιτικών και αργιλοαμμοδών πετρωμάτων. Κατά την άποψη λοιπόν αυτή, τα Μετέωρα ανήκουν στην κατηγορία των διαβρωσιγενών βουνών. Σύμφωνα με τη δεύτερη θεωρία πρόκειται για δελτοειδή κώνο ποταμού, ο οποίος κατά τον πλειογενή αιώνα όταν η πεδιάδα της Θεσσαλίας ήταν ακόμη λίμνη, μετέφερε άμμο, λάσπη, κροκάλες, χαλίκια και άλλες φερτές ύλες στην έξοδό του, στην περιοχή των Μετεώρων. Τα υλικά αυτά αργότερα συγκολλήθηκαν και σχημάτισαν κώνο, ο οποίος στη συνέχεια, όταν αποσύρθηκαν τα νερά, κατατμήθηκε σε λόφους και βράχους διαφόρων σχημάτων. Κα στις δύο όμως περιπτώσεις οι βράχοι των Μετεώρων την τελική τους μορφή, με τα τόσα περίεργα σχήματά τους, την πήραν από την επίδραση της διάβρωσης που προκαλεί ο αέρας.
Ωστόσο ανεξάρτητα από τη γεωλογική εξήγηση της προέλευσής τους, εκείνο που προκάλεσε και πάντα θα προκαλεί τον θαυμασμό, είναι η ανεπανάληπτη και μοναδική ομορφιά του πέτρινου δάσους με τα μοναστήρια στην κορυφή του.